Automutilatie, ook wel zelfbeschadiging genoemd, verwijst naar het opzettelijk toebrengen van fysieke schade aan het eigen lichaam, zonder de intentie om te sterven. Het omvat verschillende fysieke handelingen, zoals het snijden van de huid met een scherp voorwerp, krabben, branden, slaan, bijten, of andere methoden om pijn of verwondingen toe te brengen. Mensen die zichzelf verwonden, doen dit vaak als een manier om intense emotionele pijn, stress, woede, verdriet of andere negatieve emoties het hoofd te bieden. Voor sommigen biedt het tijdelijke verlichting van emotioneel lijden. Automutilatie onthult vaak dieperliggende emotionele of psychische problemen en kan ernstige fysieke complicaties met zich meebrengen, zoals infecties, littekens, permanente schade en in sommige gevallen levensbedreigende verwondingen. Het gedrag kan ook leiden tot sociale isolatie en problemen in relaties.
Hieronder twee voorbeelden van automutilatie die de impact illustreren op het dagelijks leven:
Een 16-jarige jongen drukt peuken uit op zijn armen om een gevoel van rust te ervaren en tijdelijk geen psychische pijn te voelen.
Een 15-jarig meisje, worstelend met zeer negatieve gedachten over zichzelf, gebruikt een mesje om zichzelf te snijden en zo even afleiding te vinden van deze gedachten.
Elk kind is uniek en er zijn veel verschillende mate van automutilatie. Voor een daadwerkelijke diagnose is het nodig om hulp te vragen aan een therapeut.
Voor meer informatie over automutilatie kunt u luisteren naar de podcast, een van de blogs lezen, of vragen om passende literatuur/artikelen bij uw therapeut.